Z tych rozmów, a było ich naprawdę wiele, wyciągnąłem jeden wniosek. Komputer musisz potraktować jak egzamin teoretyczny, a rozmowę jak praktyczny. Analogia do prawa jazdy, że aż boli. Są to dwie części pasujące do siebie jak ręka i rękawiczka. Nie możesz spierdolić którejkolwiek i liczyć przy tym na pozytywny rezultat. Są to zajęcia SI, zajęcia z pedagogiem, psychologiem, logopedą lub fizjoterapeutą. I koniecznie trzeba pamiętać, że w ramach WWR pomoc należy się również rodzicom - wyjaśnienie problemu, jaki ma ich dziecko, wskazówki i rady, jak z nim pracować, jak z nim ćwiczyć, to wszystko w ramach opinii o WWR się należy. Otwieramy się na nowo Rozmawiałam z psychologiem Agnieszka Bugaj Czy uczucie lęku , strachu jest tożsame? Agnieszka podzieliła się ze mną wiedzą jak Wtedy podejmujemy pracę nad zdefiniowanym problemem. Na początku rozpoznajemy problem, a potem dobieramy metodę. Dzięki tym czynnościom psycholog potrafi doradzić rodzicom, w jaki sposób mogą od teraz pracować z dzieckiem: oswajać lęk, radzić sobie ze złością, obniżać poziom napięcia emocjonalnego. Tomasz Skory O tym, jak pandemia wpłynęła na naszą aktywność, jak znaleźć w sobie motywację do ćwiczeń i uniknąć pułapek myślowych, przez które rezygnujemy z wysiłku, rozmawiamy z Mateuszem Mindą, psychologiem sportu. Redakcja: W Polsce promocja i reklamowanie alkoholu jest zakazana. Mówi o tym Ustawa z dnia 26 października 1982 r. (ze zm.) o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Wyjątkiem jest piwo – ale taka reklama obwarowana jest mnóstwem ograniczeń. Andrzej Falkowski: Rzeczywiście takich reklam bezpośrednio promujących Tak wygląda rozmowa człowieka z bogiem? 2013-05-15 19:35:34; Jak wygląda rozmowa kwalifikacyjna do gimnazjum ? 2010-05-06 17:04:07; Jak wygląda rozmowa z psychologiem ? 2012-01-05 13:03:47; Jak wygląda rozmowa pomiędzy nauczycielami ? 2013-06-28 23:56:55; Jak wygląda rozmowa z 116111? 2021-01-10 17:05:11; jak wygląda rozmowa Cześć wszystkim 👋 Dzisiaj przedstawiamy podcast, zapowiadający kampanię społeczną dotycząca zdrowia psychicznego 🧠, realizowaną wraz z URSS AGH - Uczelniana… Diagnoza rysunku dziecka pozwala wnioskować na temat: Potrzeb dziecka, Jego emocji, lęków, obaw, Zainteresowań, Rozwoju intelektualnego, Związków i relacji emocjonalnych, Samooceny, Wydarzeń z życia dziecka. Warto dodać, że tak samo działają dorośli – różnica polega na tym, że zamiast rysować, częściej rozmawiamy. Zamieszczona poniżej przykładowa rozmowa — wywiad z psychologiem, został nagrany wcześniej na nośnik audio i przepisany. Poniżej znajdziesz wzór wywiadu psychologicznego z dorosłym. Z rozmowy dowiesz się jak przeprowadzić wywiad psychologiczny oraz poznasz przykładowe pytania do wywiadu psychologicznego. iDunqS2. Obecnie coraz więcej usług przenosi się do internetu, podobnie stało się z wizytami u lekarzy. Z większością specjalistów możemy porozmawiać za pomocą telefonu lub kamery i mikrofonu. Szerzej dostępne stały się również wizyty u psychologów on-line. Czy terapia na odległość jest tak samo skuteczna, jak ta twarzą w twarz? Jak wyglądają wizyty on-line u psychologa? spis treści 1. Rodzaje wizyt u psychologa on-line 2. Zalety usług psychologicznych on-line 3. Kiedy psycholog on-line może pomóc? 4. Jak przygotować się do sesji on-line? 5. Jak wygląda wizyta on-line u psychologa? rozwiń 1. Rodzaje wizyt u psychologa on-line Wizyta on-line odbywa się przez internet, ale wbrew pozorom może przybierać różne formy: Zobacz film: "Dzieci i młodzież w czasie koronawirusa. Jak im pomóc?" forma synchroniczna - kontakt z psychologiem w czasie rzeczywistym, poprzez wideorozmowę lub chat, forma asynchroniczna - odpowiedź od psychologa następuje z opóźnieniem, na przykład wymiana wiadomości e-mail. Wiele osób zastanawia się, który rodzaj wizyty jest lepszy. Wszystko zależy od indywidualnych preferencji, niektórzy są w stanie całkowicie się otworzyć i odpowiadać szczerze, dopiero kiedy nikt ich nie widzi. W takiej sytuacji zdecydowanie bardziej rozsądnym wyborem będzie forma asynchroniczna wizyty lub rozmowa poprzez chat. 2. Zalety usług psychologicznych on-line Największą zaletą wizyt u psychologa on-line jest taka sama skuteczność, jak w przypadku spotkań w gabinecie. Forma spotkania nie ma żadnego znaczenia dla powodzenia terapii. U większości osób rozmowa z psychologiem wywołuje wiele emocji, które często utrudniają szczerą rozmowę i przedstawienie problemu. W takiej sytuacji terapia online zwiększa komfort psychiczny i poczucie bezpieczeństwa. Zdarzają się sytuacje, kiedy regularne pojawianie się u psychologa jest niemożliwe: niepełnosprawność - wizyty on-line redukują problem z transportem czy dostaniem się do gabinetu w budynku bez windy, wstyd przed chodzeniem na psychoterapię - wciąż wiele osób boi się przyznać, że rozmawia z psychologiem i miewa obawy, że ktoś zobaczy je przed gabinetem, częste podróże - przebywanie w różnych miejscach zaprzecza ciągłości terapii u jednego psychologa, w przypadku sesji online wystarczy połączenie z internetem, mieszkanie na wsi lub w małej miejscowości - wybór specjalistów w takich miejscach jest ograniczony, natomiast w przypadku usług on-line odległość nie ma żadnego znaczenia, przebywanie za granicą - wiele osób o problemach natury psychicznej woli rozmawiać w ojczystym języku, poza granicami kraju jest to trudne. Zdarza się również, że wizyty on-line są nieco mniej kosztowne. Spotkania w takiej formie pozwalają także na zaoszczędzenie czasu, który pacjent musiałby poświęcić na dojazd. Niewątpliwą zaletą usług psychologicznych on-line jest możliwość rejestracji w łatwy sposób, również bez konieczności wychodzenia z domu. Obecnie można znaleźć wiele platform, pozwalających na wybór spośród kilkuset specjalistów i zapisanie się na dogodny dla siebie termin. Jednym z takich serwisów jest Znajdź gdzie poza sprawdzeniem cenników, można umówić się do psychologa zaledwie w kilka chwil. 3. Kiedy psycholog on-line może pomóc? Psychoterapia online jest skuteczna w większości przypadków, takich jak: depresja, zaburzenia lękowe, nałogi, złe samopoczucie, radzenie sobie ze stratą. Zobacz także: 4. Jak przygotować się do sesji on-line? Przygotowanie się do sesji on-line jest bardzo ważne, ponieważ dopiero w odpowiednich warunkach jesteśmy w stanie swobodnie rozmawiać. Przede wszystkim powinniśmy być sami, w cichym pokoju, żeby nic nas nie rozpraszało. W pobliżu nie powinno być nikogo, nawet najbliższej osoby, ponieważ rozmowa ta powinna być poufna. Pacjent powinien czuć się bezpiecznie. Chwilę przed spotkaniem ze specjalistą warto wyciszyć telefon, wyłączyć telewizor i wszystkie powiadomienia na komputerze, tak by móc się maksymalnie skupić. 5. Jak wygląda wizyta on-line u psychologa? Przebieg wizyty on-line u psychologa jest zależny od jej formy. W przypadku wymiany wiadomości pacjent po prostu powinien mieć możliwość swobodnego pisania. Często jest to po prostu rozmowa telefoniczna, jeśli taką formę preferuje pacjent. Spotkanie z użyciem mikrofonu i kamery moze być równie komfortowe, choć na początku trzeba przełamać barierę. Psychologa widzimy jedynie przez ekran komputera, jest to jednak kwestia przyzwyczajenia. Warto zadbać, by dobrze słyszeć, co mówi do nas specjalista, a także by mikrofon znajdował się blisko twarzy. Oprócz tego, sesja wygląda niemal identycznie, jak ta odbywająca się twarzą w twarz. Pierwszym krokiem jest połączenie się o wcześniej ustalonej porze. Niektórzy specjaliści zapraszają pacjentów na własne strony internetowe, inni korzystają z ogólnodostępnychprogramów, takich jak Skype, Zoom, Microsoft Teams. Pierwsza wizyta on-line to czas na poznanie się. Specjalista powinien nieco o sobie powiedzieć i wstępnie zarysować przebieg kolejnych spotkań. Psycholog będzie zadawał wiele pytań, by określić rodzaj problemu i dostosować do niego terapię. Terapeuta będzie się starał dowiedzieć, czy w ostatnim czasie u pacjenta miały miejsce jakieś zmiany, takie jak przeprowadzka, śmierć kogoś bliskiego, utrata pracy lub rozpoczęcie nowej itd. Specjalista może również zapytać o to, czy samopoczucie ma wpływ na wykonywanie pracy lub kontakty z innymi ludźmi. Ważne jest także określenie obecnej sytuacji, czyli miejsca zamieszkania, wysokości dochodu, stanu cywilnego, a nawet relacji z rodziną lub partnerem. Psycholog powinien być również poinformowany o wcześniejszym leczeniu psychiatrycznym, jeżeli miało ono miejsce. Kluczowe jest przedstawienie wypisów od lekarza, diagnozy lub spisu przyjmowanych leków. Warto zaznaczyć, że poprawa stanu zdrowia psychicznego wymaga czasu, zaangażowania i chęci współpracy, jednak efekty potrafią zaskoczyć. Umów wizytę od ręki na Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy Jak pracuje psycholog penitencjarny? Być może część z Was ma już sprecyzowane plany dotyczące tego, w jakim miejscu chciałaby pracować. Bycie absolwentem psychologii daje możliwość pracy w różnych obszarach, a naszym celem jest przybliżenie Wam tego, jak wygląda zawód psychologa w zależności od miejsca pracy. W poprzednich numerach przybliżyliśmy tajniki pracy psychologa ds. uzależnień oraz psychologa szkolnego. Dziś chciałabym Was zaprosić do przeczytania o tym, jak pracuje psycholog penitencjarny. Do rozmowy zaprosiłam mgr Anetę Sieradzką-Piędel, która w zakładzie karnym pracuje od niecałych 6 lat. Poza tym pracuje w gabinecie prywatnym jako psychoterapeutka (w trakcie certyfikacji) z indywidualnymi pacjentami, parami i rodzinami. Magdalena Leszko: Aneto, dlaczego postanowiłaś zostać psychologiem penitencjarnym? Aneta Sieradzka-Piędel: Nie planowałam wiązać swojej kariery zawodowej z pracą w więzieniu. Zaraz po ukończeniu studiów okazało się, że potrzebują tam pilnie psychologa na etat cywilny w zastępstwie. Miało to trwać góra pół roku, gwarantowano szybki kurs pracy z szeroką gamą przypadków, od uzależnień przez kryzysy psychicznepo psychozy. Pomyślałam, że taka okazja może się nie powtórzyć. Kiedy świeżo upieczonemu psychologowi praca spada z nieba, to ciężko ją odrzucić z uwagi na przepełniony rynek pracy (szczególnie w dużych miastach). W trakcie okazało się, że zwalnia się miejsce „w służbie” (w zakładzie karnym większość psychologów jest również funkcjonariuszami Służby Więziennej). Czym zajmuje się psycholog penitencjarny w więzieniu? Praca psychologa w dziale penitencjarnym polega głównie na prowadzeniu indywidualnych konsultacji psychologicznych z osobami pozbawionymi wolności. Jeśli chodzi o ich rodzaj, to interwencja kryzysowa, praca z autoagresją, profilaktyka samobójstw i praca z osobami po dokonanej próbie, opiniowanie i diagnoza psychologiczna w różnorodnych przypadkach, diagnoza uzależnień i krótkoterminowe oddziaływania w tym zakresie, jeśli warunki nie pozwalają na odbycie terapii w ramach odbywania kary, jak również profilaktyka nawrotów dla osób po ukończonej terapii i wiele innych. Poza indywidualnymi spotkaniami psycholog ma obowiązek prowadzenia grupowych warsztatów psychokorekcyjnych i edukacyjnych o różnorodnej tematyce. Najbardziej, z uwagi na specyfikę grupy, cenione są wszelkiego rodzaju treningi zapobiegania agresji, programy dla sprawców przemocy i z zakresu profilaktyki uzależnień. Poza tym w określonych odstępach czasowych musimy również przeprowadzać wewnętrzne szkolenia pracowników i praktykantów oraz na bieżąco pomagać wychowawcom w zakresie prowadzonych przez nich oddziaływań. Jakie wymagania należy spełnić, aby zostać psychologiem penitencjarnym? Należy rozdzielić dwie ścieżki zawodowe: psycholog-funkcjonariusz i psycholog-cywil. W pierwszym przypadku kandydat przechodzi ścieżkę wymagań jak każdy inny funkcjonariusz Służby Więziennej: wstępna rozmowa kwalifikacyjna, skierowanie na komisję lekarską, testy psychologiczne, następnie testy sprawnościowe i ostateczna decyzja po podliczeniu punktów kandydata. W obu przypadkach główne wymagania to ukończenie studiów magisterskich z psychologii. Nie są potrzebne specjalności typowo z zakresu penitencjarystyki, ale jak wszędzie, im więcej wiedzy i doświadczenia, tym lepiej. W mojej jednostce jednym z zastępców dyrektora był psycholog, który zwracał uwagę głównie na umiejętność dobrej pracy psychologicznej, niezależnie od miejsca, do którego próbuje się dostać. I do takiego stanowiska jest mi blisko. Więzienie to miejsce, gdzie może trafić każdy, nie tylko straszny socjopata. Co więcej, nawet „największy złoczyńca” ma prawo przeżywać tam zwykłe życiowe problemy, jak bezsenność, tęsknota za bliskimi, lęki, choroby somatyczne. Poza zwykłymi oddziałami penitencjarnymi istnieją oddziały terapeutyczne dla uzależnionych, dla osób z niepsychotycznymi zaburzeniami utrudniającymi przebywanie w zwykłym oddziale penitencjarnym, Ośrodek Diagnostyczny i Szpital Psychiatryczny. Tam wymagania mogą być nieco poszerzone, ale nie znam dokładnych wytycznych, więc trudno mi się wypowiadać. Poza kwalifikacjami zawodowymi liczą się oczywiście różne kompetencje psychologiczne. Kładzie się nacisk na umiejętność pracy pod wpływem stresu i konieczność wykonywania rozkazów nie zawsze zgodnych z preferencjami pracownika. Jakie predyspozycje i kwalifikacje uważasz za najważniejsze w zawodzie psychologa penitencjarnego? Mimo że na zwykłym penitencjarnym oddziale nie prowadzi się terapii, mi pomogło doświadczenie i tzw. myślenie terapeutyczne, patrzę na różne przypadki z szerszej perspektywy. A predyspozycje? Myślę, że ostatnie zdanie poprzedniego pytania zasługuje na podkreślenie. Więzienie to miejsce, gdzie poziom stresu potrafi przekraczać wszelkie granice. Sądzę, że jeśli ktoś ma niski próg wrażliwości i bardzo sztywne wewnętrzne przekonania, może szybko wypalić się w tym miejscu. Psycholog penitencjarny musi mieć gotowość do optymalnego wyważenia walki o sens swojej pracy z decyzjami i schematami działania przyjętymi od lat w pracy z osadzonymi. Bywa traktowany jako wyrocznia i swego rodzaju medium, które po krótkiej rozmowie może stwierdzić, czy ktoś kłamie czy nie, czy pobił współwięźnia czy nie, czy popełni samobójstwo czy nie. To bardzo zero-jedynkowy system. Dla psychologa, który wie, że każdą sytuację powinno się rozpatrywać indywidualnie i że to zależy od wielu okoliczności, to ogromna frustracja. Dlatego praca wiąże się też z przedstawianiem psychologicznych mechanizmów innym pracownikom, osobom często oznacza konieczność postawienia się osobom wyższym rangą, autorytetom i to w optymalny sposób, aby nie naruszyć drogi i etykiety służbowej. Często też nie ma innego wyjścia jak przysłowiowo „schować dumę w kieszeń”. Jeśli ktoś ma trudność z tego typu balansowaniem na granicy i decyduje się nadal pracować, może zaprzyjaźnić się z frustracją na długo. Co Twoim zdaniem jest najtrudniejszym aspektem Twojej pracy? Zdecydowanie najtrudniejszą rzeczą jest odnalezienie się we wspomnianym wcześniej zero-jedynkowym opresyjnym systemie. To może skutkować poczuciem braku sensu i prowadzić do wypalenia zawodowego, które chyba każdy musi tam przejść. Ja swojego wypalenia doświadczyłam po pierwszym roku pracy, więc bardzo szybko. Ale jeśli ktoś odpowiednio je przepracuje, sama praca z osadzonymi staje się mniej uciążliwa i bardzo ciekawa. Ale nie łatwa. Zawsze trudniejsze przypadki to osoby z zaburzeniami osobowości, a takie w tym miejscu dominują. Jednym z trudniejszych aspektów pracy jest też poczucie zagrożenia. Rozmowy prowadzone są z osadzonymi w gabinecie sam na sam, bez strażnika, bez kajdanek, gdyż z założenia psycholog to też funkcjonariusz i powinien umieć się bronić. Podczas warsztatów grupowych jestem sama z przykładowo 10-osobową grupą osadzonych, którzy albo mają wyrok związany z przemocą, albo w trakcie kary ją stosowali. Bez skutecznego mechanizmu zaprzeczania zagrożeniu trudno byłoby tam pracować. Ważne jednak, by nie pozbyć się całkowicie uczucia lęku i zawsze zachowywać czujność. Zdarzają się ataki na funkcjonariuszy i pracowników zakładu. Uciążliwe jest bycie w podwójnej roli, psychologa i funkcjonariusza. Trudno prowadzić skuteczne oddziaływania psychologiczne, kiedy pacjent-osadzony zdaje sobie sprawę, że różnego rodzaju informacje, które podaje, mogą zostać użyte w innych czynnościach służbowych. Trudno jest wyważyć granice między tajemnicą zawodową a bezpieczeństwem swoim, zakładu karnego i innych osadzonych. Częste są wizyty w sądach w sprawach karnych w związku z prowadzeniem rozmów z ofiarami i sprawcami przestępstw popełnionych w trakcie odbywania kary, co zwalnia z tajemnicy zawodowej. Aspekt zaufania jest szczególnie ważny w oddziałach terapeutycznych, jest kością niezgody pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami terapii prowadzonej w więzieniu. Kolejną trudnością jest ogrom symulowanych zaburzeń, łącznie z deklarowaniem chęci popełnienia samobójstwa i demonstracyjnymi faktycznymi próbami. Ocena tendencji suicydalnych wiąże się z ogromną odpowiedzialnością za ludzkie życie. Niejednokrotnie zdarzyło mi się przez resztę dnia i nocy po pracy myśleć, czy osoba, co do której powzięłam ocenę, że nie ma realnych tendencji samobójczych, aby na pewno przeżyje do dnia następnego. I z tym wiąże się też odpowiedzialność prawna. Jeśli ocena była niesłuszna i np. doszło do samobójstwa, mogą zostać wyciągnięte konsekwencje służbowe, a czasami sprawy karne. Utrudnione jest stosowanie niektórych technik pracy psychologicznej przez możliwości organizacyjne, np. w pracy z bezsennością trudno o zadbanie o higienę snu, kiedy śpi się w średnio zadbanej celi z czterema innymi osobami, z których każda ma inne nawyki, i gdzie np. światło w nocy zapalane jest co godzinę celem sprawdzenia bezpieczeństwa. Z organizacyjnych spraw psycholog jak każdy funkcjonariusz może zostać przesunięty na inne stanowisko w razie zaistnienia takiej konieczności, np. przez pewien czas pełnić służbę w ochronie. Wydaje mi się, że to nie koniec trudności i gdyby zapytać innych pracujących w tej roli pewnie dodaliby swoje aspekty. To nie jest łatwe miejsce. A co daje Ci największą radość lub motywację do pracy? Motywację daje na pewno ciekawość i mnogość różnych przypadków. Rozpoczynając pracę, myślałam, że to właśnie jest głównym powodem mojej decyzji. W ramach własnej pracy terapeutycznej okazało się, że chodzi głównie o radzenie sobie z „trudnymi przypadkami”, niedostępnymi osobami, podjęcie wyzwania – lubię to. Trudna praca wpisuje się w mój narcystyczny rys J. Teraz nauczyłam się na szczęście jak sprawić, by nie była frustrująca, kiedy nie wychodzi. W pracy pomocne jest to, że dużo procedur spisanych jest w formie aktów prawnych i w razie trudności można się do nich odwołać. Są też tego minusy, mniejsza dowolność i ograniczona decyzyjność, ale w miejscu, jakim jest zakład karny, daje to poczucie odciążenia psychicznego. Dodatkowo zazwyczaj też dostępne są akta skazanych zawierające informacje poszerzające perspektywę pracy. Motywacją potrafią być też ludzie, z którymi się pracuje. Na początku mojej pracy trafiłam do świetnego zespołu psychologów, którzy wiele mnie nauczyli i byli ogromnym wsparciem. Myślę, że bez tego trudno byłoby zdrowo przetrwać w tym miejscu. W jaki sposób radzisz sobie z poczuciem wypalenia lub bezsilności? Co robisz, aby zadbać o siebie? Podstawą jest terapia własna. Myślę, że gdyby każdy pracujący tam przeszedł skutecznie własną terapię, duża część zastanowiłaby się głębiej nad decyzją, czy pracować w tym miejscu. Poza tym jak wyżej, wsparcie w grupie zawodowej. Do tego dbanie o wypoczynek i o życie prywatne. Bardzo dobrze robi praca dodatkowa, która daje sens. Ja z wypaleniem zawodowym poradziłam sobie przez podjęcie pracy jako psychoterapeuta, pomogło to wrócić do „wiary w psychologię” i poczucia skuteczności w pracy. Sięgam też po badania nad efektywnością pracy z różnymi przypadkami klinicznymi. Czułam ulgę po przeczytaniu, że nawet z pewnym stopniem zaburzenia osobowości socjopatycznej możliwa jest skuteczna praca. Warto również zatrzymywać w pamięci przypadki, w których praca dała efekty. Nie widzimy osadzonych po opuszczeniu zakładu, nie znamy tak naprawdę efektów długoterminowych, ale można dostrzec zmiany na miejscu. W chwilach zwątpienia wracam myślami do tych pozytywnych przypadków. Jakiej rady udzieliłabyś psychologom lub studentom psychologii, którzy chcieliby pracować jako psychologowie w więzieniach? W jaki sposób mogą się najlepiej przygotować i czego powinni być świadomi? Poleciłabym natychmiastowe udanie się na terapię własną celem sprawdzenia faktycznych źródeł chęci podjęcia tego typu pracy. Szczególnie tym, którzy czują swego rodzaju „misję”, aby tam pracować, którzy „zawsze o tym marzyli”. Następnie zalecam decyzję, czy dla tego rodzaju pracy są gotowi wstąpić do służby. Poza tym, że to tzw. stabilne zatrudnienie, ma sporo minusów. Nie wyobrażam sobie np., aby kobieta samotnie wychowująca dzieci podjęła pracę w miejscu, gdzie przez cały dzień jest bez telefonu, odcięta od świata i w każdej chwili mogą ogłosić alarm, co wiąże się z koniecznością pozostania w jednostce do odwołania. Myślę, że praca ta nie wymaga żadnego innego przygotowania niż jak do bycia bardzo dobrym psychologiem. Bez biegłej znajomości różnego rodzaju zaburzeń i odpowiedniego dobrania oddziaływań można samemu sobie robić pod górkę i źle doradzać personelowi. Praca ta wymaga szczególnie wiedzy z obszaru zaburzeń osobowości, uzależnień, tematyki samobójstw i autoagresji, pracy w zakresie przemocy. Przydatna umiejętność to rozmowa metodą dialogu motywującego. Ja korzystam też z elementów Terapii Krótkoterminowej Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR), technik poznawczo-behawioralnych. Nie jest to koniecznością, ale korzystam z wiedzy z zakresu psychosomatyki. To grupa często używająca mechanizmów zaprzeczania i wyparcia, co sprzyja somatyzacjom. Myślę, że warto odpowiedzieć sobie na pytanie: czy jestem w stanie zobaczyć w najgorszym zbrodniarzu człowieka z problemem? I w drugą stronę, czy potrafię nie utracić przy tym czujności? To trudne dylematy, zakrawające o filozofię i konfrontujące z osobistymi przekonaniami. Ja otrzymałam świetną radę i mogę ją przekazać: dbaj o siebie! Może się wydawać cyniczna, ale nie taki jest jej sens. Sens w tym, aby zadbać o siebie na polu zawodowym – poszukiwać motywacji, prywatnym – mieć „wyższy sens” w życiu niż tylko praca, „dbać o siebie” w trakcie pracy – pomaga unikać zbytniego angażowania się w problemy, może uchronić przed wypaleniem. Rada ta jest korzystna właściwie w każdym rodzaju pracy psychologicznej. I chciałabym, aby tak myślano o pracy psychologa penitencjarnego – to praca jak każda inna, nie misja życiowa. Mgr Aneta Sieradzka-Piędel pomaga osobom przeżywającym kryzysy życiowe oraz doświadczającym wszelkiego rodzaju trudności, które uniemożliwiają codzienne pozytywne funkcjonowanie, jak lęki, stany depresyjne, problemy w relacjach. Zapraszamy do odwiedzenia jej strony: About Latest Posts Diagnoza psychologicznaw Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej Diagnoza psychologiczna to proces, którego celem jest wyjaśnienie przyczyn trudności w uczeniu się lub w zachowaniu. Potocznie często nazywa się ją badaniem. Nie ma jednak nic wspólnego z wizytą u lekarza. W czasie spotkania z psychologiem dziecko lub nastolatek wykonuje szereg zadań, których celem jest określenie potencjałów i deficytów. Psycholodzy w swojej pracy stosują wystandaryzowane testy psychologiczne. Dzięki temu możliwe jest porównanie wyników uzyskanych przez klienta poradni z normami wiekowymi. Ogólny przebieg i cel diagnozy psychologicznej. Jednym z głównych zadań poradni jest diagnoza dzieci i młodzieży. Diagnozą w poradni zajmuje się psycholog, którego badania uzupełniane są w miarę potrzeb badaniami innych specjalistów np. logopedy, pedagoga, doradcy zawodowego. Psycholodzy korzystają też z informacji o stanie zdrowia dziecka (na podstawie złożonych przez rodziców zaświadczeń lekarskich). Na badanie zgłaszane są dzieci i młodzież przez rodziców lub prawnych opiekunów. Proces diagnozowania i jego wynik ma charakter wieloaspektowy. Każdy zgłoszony problem ma swoją specyfikę, która wpływa na dobór czynności diagnostycznych. Dlatego stosuje się różnorodne metody i techniki badawcze. Podstawową formą jest wywiad (dostarcza on wiadomości o najwcześniejszych latach życia), rozmowa, obserwacja oraz testy psychologiczne. W procesie diagnozowania używane są wystandaryzowane, rzetelne, trafne i wiarygodne testy. Służą one do oceny rozwoju intelektualnego, poznawczego, emocjonalnego, społecznego i językowego. Badanie psychologiczne ma na celu poznanie dziecka, jego możliwości rozwoju, zachowań, specyfiki trudności w funkcjonowaniu szkolnym, osobniczym, w relacjach rodzinnych, czy rówieśniczych. Przede wszystkim stanowi próbę wyjaśnienia mechanizmów psychologicznych i genezy zgłaszanych problemów. Trafna diagnoza jest podstawą do dalszych działań w stosunku do dziecka, jego rodziny, środowiska szkolnego i rówieśniczego. Działania te mają charakter: profilaktyczny, korekcyjny, terapeutyczny, psychoedukacyjny, wychowawczy. Uzyskane w procesie diagnozy informacje stanowią podstawę do udzielania porad dla rodziców na użytek wspierania indywidualnego rozwoju dziecka. Szczególne znaczenie ma diagnoza małych dzieci. W przypadku stwierdzenia różnych zaburzeń w ich rozwoju psychoruchowym istnieje możliwość wczesnego wspomagania i stymulowania np.: opóźnionego rozwoju mowy, sprawności manipulowania, deficytów uwagi, rozwoju ruchowego. Opieka psychologiczna nad małym dzieckiem pełni ważną rolę profilaktyczną, zapobiega niepowodzeniom w nauce szkolnej. Wczesna diagnoza jest konieczna w przypadku dzieci niepełnosprawnych. Wcześniej podjęta interwencja hamuje pogłębianie się niepełnosprawności umysłowej, wspiera rodzin pokazując możliwości dalszego rozwoju i edukacji dziecka. Kiedy udać się z małym dzieckiem do psychologa? Każda sprawa, która niepokoi rodzica wymaga konsultacji. Psycholog zajmuje się różnymi sytuacjami, które budzą wątpliwości rodziców. Warto umówić się chociażby na jedno spotkanie i wspólnie z psychologiem dziecięcym odpowiedzieć na pytanie, czy niepokój jest zasadny, niż narażać się na negatywne konsekwencje nierozwiązanego problemu. Warto zwłaszcza skonsultować się z psychologiem, gdy dziecko: znajduje się w tak zwanej grupie „ryzyka ciążowo –okołoporodowego” (istotne problemy w okresie ciąży lub okresie okołoporodowym), ma stwierdzone zaburzenia neurorozwojowe, zaburzenia napięcia mięśniowego wymagające rehabilitacji, ma wadę genetyczną lub inną poważną przewlekłą chorobę somatyczną, nie uzyskuje przewidzianych dla danego wieku osiągnięć rozwojowych, nie chce i nie potrafi bawić się zabawkami, unika całej grupy zabaw, bawi się bardzo krótko, ma problemy z nawiązaniem relacji społecznych, nie nawiązuje prób komunikacji z otoczeniem stosownych do wieku, wykazuje problemy pielęgnacyjne - trening czystości, zaburzenia rytmu spania, problemy z jedzeniem, wykazuje w sposób przewlekły nasilone reakcje złości, smutku, agresji, płaczu, lęku, nie potrafi radzić sobie z niepowodzeniami, funkcjonuje w swoim świecie i jest mało zainteresowane otoczeniem, doświadcza trudnej sytuacji np. rozwód rodziców, śmierć kogoś bliskiego, dużej ilości zmian, która przekracza jego możliwości adaptacyjne, demonstruje problemy wychowawcze w domu lub przedszkolu. Zachęcamy do spotkania z psychologiem również w każdej innej sytuacji, która budzi niepokój rodziców, aby upewnić się, że rozwój dziecka przebiega prawidłowo oraz poradzić się, jak twórczo stymulować jego rozwój. Jak przebiega wizyta u psychologa (z małym dzieckiem)? Spotkanie z psychologiem może mieć formę badania lub obserwacji mających na celu określenie, jak rozwija się dziecko. Podczas spotkania maluch poddawany jest różnym próbom i zadaniom, które w większości mają charakter zabawy lub pytań dostosowanych do jego wieku. Ocena aktualnego poziomu rozwoju psychoruchowego dziecka zwykle odbywa się przy udziale rodzica, który zna je najlepiej – psycholog kieruje do mamy lub taty wiele pytań o umiejętności, które maluch wykazuje w domu. Psycholog z pewnością zapyta, jaki jest cel wizyty, zbierze również wnikliwy wywiad, w którym zapyta o dotychczasowy rozwój i funkcjonowanie dziecka, a także o jego relacje z rówieśnikami i relacje rodzinne. W zależności od złożoności sprawy może zaproponować kilka spotkań. Diagnoza w poradni może być również rozszerzona o obserwację malucha w grupie rówieśniczej i naturalnych, znajomych dla niego warunkach. Wniesie to wiele cennych informacji i umożliwi udzielenie bardziej adekwatnej pomocy. Jeśli problem będzie tego wymagał, psycholog odeśle dziecko na konsultację do innego specjalisty np. pediatry, psychiatry, endokrynologa, neurologa, genetyka po to, aby wykluczyć inne choroby i zaburzenia. Może również polecić zapisanie dziecka na zajęcia terapeutyczne. Jak przygotować się do pierwszego spotkania? Warto, aby rodzice dobrze przygotowali się do tej wizyty – jeśli trzeba, spisali to, o czym chcą powiedzieć, tak aby nie pominąć podczas spotkania ważnych informacji. Z pewnością psycholog zapyta o kwestie dotyczące rozwoju dziecka – od poczęcia do chwili obecnej. Warto sobie przypomnieć, kiedy dziecko stawiało pierwsze kroki, a kiedy zaczęło mówić. Wśród tych pytań pojawią się także dotyczące stanu zdrowia – czy dziecko miało jakieś urazy? Czy było leczone w szpitalu? Czy choruje na coś przewlekle? Jeśli tak, jakie leki zażywa? Ideałem byłoby, gdyby na spotkaniu byli oboje rodzice – będą mogli się uzupełniać podczas zbierania wywiadu. W trakcie umawiania wizyty warto zapytać, czy na spotkaniu rodzice maja zjawić się sami czy z dzieckiem. Bardzo często zdarza się bowiem tak, że podczas pierwszego spotkania psycholog przeprowadza wywiad z rodzicami, ustala z nimi cele i metody pracy, a dopiero na kolejnym rozpoczyna bezpośrednią pracę z dzieckiem. Jeżeli rodzic ma przyjść na spotkanie razem z dzieckiem, warto pomyśleć o osobie towarzyszącej, która mogłaby zająć się dzieckiem podczas rozmowy rodziców z psychologiem. Dziecko w wieku przedszkolnym warto uprzedzić o planowanej wizycie i ogólnie przekazać, czego może się spodziewać. Efekty spotkania z psychologiem. W wyniku spotkania z psychologiem rodzic w zależności od potrzeb dziecka otrzymuje informacje o uzyskanych wynikach badania. W informacji jest mowa o dobrych stronach dziecka oraz o jego deficytach w rozwoju. W razie konieczności dziecko jest kierowane na konsultacje medyczne (do lekarzy specjalistów w zależności od problemu). Dzieci z obciążeniami okołoporodowymi i nietypowym zachowaniem mogą być kierowane do neurologa dziecięcego, a nadpobudliwe psychoruchowo, agresywne i z problemami z zachowaniem mogą być kierowane do psychiatry dziecięcego. Dzieci mogą również mieć zaleconą terapię psychologiczną. Systematyczne spotkania z psychologiem mogą pomóc dziecku przezwyciężyć nurtujące je problemy lub problem. Dla dziecka psycholog to terapeuta leczący zranienia psychiczne i odblokowujący jego ograniczenia. Psycholog nie przepisuje recept na leki, ale może zalecić wprowadzenie zmian dotyczących żywienia dziecka lub poprosić o uzupełnienie diety dziecka o preparaty wspomagające pracę umysłu. Jeżeli rodzina dziecka przeżywa kryzys również rodzic mogą liczyć na pomoc psychologa w poradni. Czasami okazuje się, że problem dziecka jest problemem rodzica. A sposobem uzdrowienia trudnej sytuacji jest dokonanie zmian przez samego rodzica / opiekuna. W czasie rozmowy z rodzicem, pomaga się mu dostrzec problem i go rozwiązać. Jeżeli dziecko ma trudności wychowawcze, rodzic lub osoby pracujące z dzieckiem otrzymają wskazówki do pracy z nim. Psycholog nie wychowa dziecka za rodzica, tylko wskaże kierunek działania. Może zaprosić rodzica na spotkania dla rodziców. Spotkanie z psychologiem nie jest przesłuchaniem, lecz serdeczną rozmową, będącą wspólnym poszukiwaniem przyczyn kłopotów i wspólnym określaniem pomysłów i sposobów skutecznych ich rozwiązań. Czasami na spotkaniu z psychologiem rodzic ma okazję dostrzec odmienne, zaskakujące zachowanie swojego dziecka. Rodzic może poznać nowe formy zabaw, nauczyć się innego podejścia do dziecka. Psycholog jest dla rodzica i nauczyciela doradcą czy konsultantem. To osoba korygująca postawy rodziców i wspierająca ich w pełnieniu wychowawczej roli. Jest też edukatorem, który poszerza wiedzę rodziców o rozwoju ich dziecka, pomaga im w dotarciu do potrzebnej pomocy. Psycholog przede wszystkim rozmawia i służy dobrą radą. Należy pamiętać, że psychologa obowiązuje zawodowy kodeks etyczny i musi on działać zgodnie z nim. Obowiązuje go dyskrecja, jest zobowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej. W przypadku realnego zagrożenia zdrowia i życia osoby zgłaszającej się do niego, psycholog zobowiązany jest do podjęcia działań interwencyjnych. Opracowały: Elżbieta Wieliczko, Katarzyna Oleszkiewicz, Honorata Jamróz, Marta Mossakowska Zebrane przez: Danutę Hałasiewicz-Tokarską Wizyta u psychologa dla niektórych osób bywa stresującym doświadczeniem. Obawiamy się korzystania z profesjonalnej pomocy psychologicznej w obawie o ocenę, czy strach przed wyznaniem swoich trudności. Pierwsza wizyta u psychologa, jak i wiele czynności, które robimy pierwszy raz, bywa dla nas trudna. Czy rzeczywiście jest się czego bać? Czy pierwsza wizyta musi wiązać się z przykrymi odczuciami. Jak przygotować się do konsultacji psychologicznej? Czym zajmuje się psycholog? Zanim jednak przejdziemy do kwestii związanych z tym, jak wygląda pierwsza wizyta w gabinecie psychologicznym, zwróćmy szczególną uwagę na to, czym w ogóle zajmuje się psycholog i jakie obszary leżą w zakresie jego zainteresowań. Do psychologa zgłaszamy się najczęściej w sytuacji kryzysowej, problemów emocjonalnych, kiedy zgłaszamy problemy wychowawcze. Zadaniem psychologa jest zadawanie dokładnych pytań, analizowanie obszaru trudności zgłaszanych przez pacjenta, a także pomoc w odzyskaniu równowagi psychicznej. Pierwsza wizyta polega najczęściej na zebraniu danych, ale o tym za chwilę. Warto zaznaczyć, iż psycholog to zawód zaufania publicznego. Oznacza to, że bez względu na to, czy jest to pierwsza wizyta, czy też kolejna, psychologa obowiązuje tajemnica zawodowa, której musi przestrzegać. Wszystko to dla poczucia bezpieczeństwa osoby zgłaszającej problem, aby miała ona pewność, iż to, o co pyta psycholog, pozostanie wyłącznie w gabinecie. Jakie jest miejsce wizyty? Najczęściej wizyta u psychologa odbywa się w gabinecie terapeutycznym. Coraz więcej pacjentów decyduje się na konsultacje online, jednak należy wówczas stworzyć sobie warunki niezbędne do przebiegu terapii, czyli zagwarantować sobie spokój, ciszę, dostęp do komputera oraz mikrofonu, a także stałe łącze. Gabinety psychologów urządzone są co do zasady tak, aby przestrzeń była jak najmniej rozpraszająca i przytłaczająca. Miejsca siedzenia ustawione są w taki sposób, aby tworzyć domową atmosferę oraz przestrzeń do rozmowy. Kiedy chcemy skorzystać z pomocy psychologicznej, jednak nie mamy możliwości odbycia wizyty stacjonarnej, dobrym rozwiązaniem okazuje się rozmowa online. Jak długo trwa wizyta u psychologa? Wiemy już, kiedy możemy skorzystać z pomocy psychologicznej, a także, w jakim miejscu odbywają się wizyty. Zanim skorzystamy z pomocy psychologa, warto także zaznajomić się ze strukturą wizyty oraz tym, jak długo trwa sesja terapeutyczna. Wizyta w poradni u psychologa trwa najczęściej 50 minut i jest standardowym rozwiązaniem, które funkcjonuje w większości gabinetów psychologicznych. Nieco dłużej, bo 60 minut trwają wizyty związane z terapią par. Praca psychologa polega na słuchaniu potrzeb i trudności drugiego człowieka, a także dzielnie się spostrzeżeniami i skłanianie do refleksji. W trakcie pierwszej wizyty zbierane są szczegółowe dane związane z historią życia człowieka, przebiegiem jego chorób, a także obszarem zgłaszanych trudności. W przypadku interwencji kryzysowej następuje pomoc w nagłym kryzysie (np. po doświadczeniu traumy). Po pierwszej wizycie pacjent ma możliwość podjęcia decyzji dotyczącej tego, czy chce skorzystać ze wsparcia psychologicznego danej osoby, czy też temperament lub osobowość psychologa nie jest odpowiednia. Przed podjęciem decyzji o skorzystaniu ze wsparcia psychologicznego dobrym rozwiązaniem jest prześledzenie popularnych stron zawierających informacje o specjaliście, jego wykształceniu oraz obszarach pracy. Jednorazowa wizyta u psychologa nie wymaga konieczności podjęcia kolejnych spotkań. Może mieć ona charakter psychoedukacji, czy wsparcia. Wszystko to po to, aby pacjent nie miał poczucia winy, kiedy rozmowa o trudnościach będzie dla niego zbyt trudnym doświadczeniem lub specjalista zwyczajnie nie wzbudzi zainteresowania. Warto zastanowić się jakiego psychologa poszukujemy. Dla niektórych trudnością może okazać się, chociażby płeć psychologa. W trakcie pierwszej wizyty mamy jednak szansę, aby sprecyzować nasze oczekiwania. Czy w trakcie pierwszej wizyty muszę podjąć decyzję o terapii? Decyzję o terapii możemy, aczkolwiek nie musimy podjąć po pierwszej wizycie. Najczęściej pierwsze 3 wizyty mają charakter konsultacji i poznawania się ze specjalistą. Wizyta u psychologa po raz pierwszy nie musi oznaczać konieczności podjęcia kolejnych spotkań. Czy warto udać się do psychologa? Terapia potrafi wiele zmienić w naszej percepcji świata oraz może pomóc rozwiać wątpliwości dotyczące naszego stylu życia, przekonań, czy obszaru trudności. To droga, która pozwala odkryć siebie samego. Często problemy związane ze złym samopoczuciem nie wynikają z tego, co uważa osoba zgłaszająca problem. Terapeuta lub psycholog pomagają dotrzeć do obszarów, które mogą stanowić podwaliny pogorszenia się jakości życia. Często w przypadku wątpliwości psycholog kieruje osobę do psychiatry, aby zdiagnozować ewentualne trudności wynikające z nieprawidłowego funkcjonowania neuroprzekaźników, czy funkcjonowania gospodarki hormonalnej w mózgu. W procesie psychoterapii następuje jednak zmiana zniekształceń poznawczych, a także następuje lepsze rozumienie swoich potrzeb i oczekiwań. Trudno jest zwierzyć się obcej osobie, jednak nierzadko jest to sposób na odzyskanie równowagi i dobrego samopoczucia w swoim życiu, dlatego zachęcamy do umówienia wizyty u specjalisty w Poradni Zdrowia Psychicznego Empatio. Zanim zdecydujesz się na pierwszą wizytę u psychologa, musisz wiedzieć że: Psycholog/psychoterapeuta nie jest lekarzem- nie otrzymasz od niego recepty, istnieje podział na psychologów specjalizujących się w terapii dzieci i młodzieży oraz osób dorosłych, nie każdy psycholog jest terapeutą i może prowadzić psychoterapię.